/ Jeta Shpirtërore / Tregime dhe histori nga jeta tjetër

Tregime dhe histori nga jeta tjetër

Tregime  dhe  histori nga  jeta  tjetër

 

1) Vizion  i  habitshëm  i  një  të krishteri   shpresëtar  dhe   mëshirues

 

Një  njeri  i  martuar  me  fëmijë  dhe  shërbëtorë, dhe  pasuri  të  madhe, ishte  shumë  mëshirues  dhe  mikpritës.  Një  natë  pasi  hëngri  u  shtri  për  të  fjetur  dhe  në  mëngjez  e  gjetën  të  shtrirë  në  tokë, të  ftohtë  akull, sikur  të ishte  i  vdekur.  Njerëzit  e  tij  e  morrën,  e  vunë  brenda  dhe   përpiqeshin  ta  sjellin  në  vete, por  kot  lodheshin.  Pas  shumë  ditëve  erdhi  në  vete   edhe  njerëzit  e  tij  filluan  ta  pyesin  se  çfarë  i  ndodhi   dhe   ku  ishte  kaq  kohë  i  vdekur.  Ai  nuk  përgjigjej;  vetem  qante  i  pangushëlluar  dhe  papushim, dhe  deri  në  vdekjen  e  tij  nuk  i  tha  asgjë  askujt.  Kur  pa  që  po  i  afrohej  fundi  thirri  birin  e  tij  dhe  i  tha  këto  fjalë   para  të  gjithëve:

«I  dashur, biri  im, po  të  jap  këtë  porosi  të  fundit  në  formë  urdhëri, dhe  të  urdhëroj  ta  zbatosh  rreptësisht sa  të  mundesh.  Të  mëshirosh  të  varfërit  dhe  të  kesh  shumë  simpati  për  të  huajt  dhe  kalimtarët.  T’i  presësh  në  shtëpinë  tënde  me  dashuri  të  madhe  dhe  të  sinqertë, të  jesh  i  gatshëm  t’u  shërbesh  dhe  t’u  japësh  plot  ndihma, aq   sa  t’u  duhen, aq  sa  kanë  nevojë, siç  më    ke  parë    edhe   mua  gjatë  gjithë  jetës  time.  Sepse  mikpritja  është  më  e  mirëpritura  nga  Perëndia   në  krahasim  me  të  gjitha  virtytet  e  tjera  dhe  ai  që  e  zbaton  rregullisht, për  dashurinë  e  Perëndisë, gjen  shpërblim  të  madh  në  Mbretërinë  e  Tij  Qiellore.   Edhe  që  të  viheni  në  lëvizje  gjithë  ju  njerëzit  e  mi  në  veprimin  e  mirësisë  dhe  të  simpatisë  për  të  huajt  dhe  të  varfërit,  këtë  ditë  që  është  e  fundit  për  mua  do  t’ju  tregoj  vizionin  e  tmerrshëm  që  kam  parë  atëhere,  kur  më  keni  gjetur  si  të  vdekur  para  ca  vitesh, poshtë  në  dyshemenë  e  shtëpisë  sonë. 

E  dini  se  që  në  rininë  time  kisha  shumë  shpresëtari  dhe  respekt  tek  e  Tërëshenjta  Hyjlindëse  dhe  përditë  i  lexoja  lavdërime  dhe  urata.  Për  këtë  dëshirën  time  dhe  për  dashurinë  që  kisha  me  gjithë  shpirtin  dhe  zemrën  time, më  bëri  të  denjë  Zoti, që  të  shijoj  shumë  dhurata  dhe  hire  me  ndërmjetimet  e  Saj;   por  sidomos  për  simpatinë  që  kisha  për  të  varfërit  dhe  të  huajt, duke  i  pritur  secilin  me  dashuri  dhe  duke  i  dhënë  me  bollëk   aq  sa  i  duheshin.  

Atë  natë  që  pash  vizionin, dëgjova  një  zë  që  thiri  emrin  tim duke  më  thenë:  «Ngrehu  nga   krevati  dhe  hajde  pas  meje».  Kur  u  ngrita  më  kapi  me  zor  ai  që  më  thiri  dhe  më  çoi  në  një  livadh(kullotë).  Atje  ai  u  zhduk  edhe  unë  duke  mos  ditur  ç’të  bëj,  dëgjova  pas  meje  papritur  zëra  të  forta  dhe  rrëmujë  të  madhe.  Kur  ktheva  kokën  mprapa  shikoj  një  mori  demonësh  që  vinin  drejt  meje  të  më  përpijnë  si  egërsira.  Unë, kur  i  pashë, fillova  të  vrapoj  me  sa  fuqi  kisha  drejt  një  shtëpie që  dukej  atje  dhe  kur  arëita,   hyra  brenda  dhe    mbylla  derën.  Por  ata  e  thyen  dhe  hynë  me  zor  brenda  që  të  më  marëin.  Por, që  të  kuptosh  më  mirë  dëgjo  edhe  këto:  Kanë  kaluar  tani  tre  vjet  që  kur  morra  këtu  në  shtëpinë   tonë   një  të  huaj.  Ishte    darka  e  festës  së  Gjithë  Shenjtorëve.  Kur  arrita  në  shtëpi  bashkë  me  të  huajin, atje  gjeta  edhe  një  tjetër  të  huaj, që  e  kishte  mbajtur   nëna  jote, se  i  kisha  dhënë  urdhër që  të  presë  secilin  si  engjëll  Zoti dhe  pas  pak  pruri  edhe  një  tjetër  vëllai  yt.  Ardhja  e  të  treve   më  gëzoi  jashtëzakonisht  shumë   se  më  dukej  sikur  i  shërbeja  Shën  Trinisë.  Sipas  zakonit  tonë  i  prita  me  të  gjitha  të  mirat  aq  sa  ishte  fuqia  ime.  

Tani  vazhdojmë  përsëri  me  vizionin  tim: kur  hynë  brenda  demonët, fillova  t’i  thërres  Zotit  të  më  ndihmojë  me  ndërmjetimet  e  të  Përmbibekuarës  Nënës  së  Tij.  Atëherë  shikoj  tre  burra  të  pashëm  që  më  thoshin:  «Mos  u  trëmb  se  ne  erdhëm  të  të  ndihmojmë».  Pasi  ndoqën  demonët  më  pyetën  nëse  i  njihja.  Unë  u  thash: – Jo, Zotërinjtë  e  mi  nuk  ju  njoh.  Ata  më  thanë:  «Ne  jemi  ata  tre  të  huajt  që  ke  pritur  dikur   në  shtëpinë  tënde  me  zemër   Abrahami, dhe  na  dërgoi  Zoti  që  të  të  ndihmojmë, të  të  shpërblejmë  për  dashurinë  e  madhe  që  tregove, dhe  ja  se  si  të  shpëtuam  nga  duart  e  demonëve».  Si  thanë  këto  fjalë  u  larguan.

Unë  falënderova  Perëndinë  dhe  nga  frika  se  mos  më  ngasin  përsëri  qendrova  pak  brenda  në  atë  shtëpi.  Pas  pak  bëra  kryqin    dhe  dola  me  shpresë  tek  Zoti.  Pasi  eca  pak, pashë  se  vinin  demonët  pas  meje  duke   i  thënë  njeri – tjetrit: «Ecni, vraponi  ta  kapim  se  mos  na  ikën». Unë  u  tremba  shumë  dhe  duke  e  shtuar  vrapin  iu  drejtova  Hyjlindësës:  «E  Terëshenjtë  Hyjlindëse, më  ndihmo».  Në  këtë  mënyrë, duke  vrapuar  arrita  në  një  lumë  të  zjartë  që  ishte  plot  me  gjarpërinj  edhe  egërsira  të  tjera  të  Hadhit.  Trupi  i  tyre  ishte  i  tëri  i  futur  nëpër  flakë, dhe  vetem  goja  e  tyre  ishte  jashtë  e  hapur, sikur    kishin  uri  dhe  donin  të  më  përpinin.   Demonët  që  më  ndiqnin, më  thoshin  të  bie  brenda  në  lumë, përndryshe  do  më  hidhnin  ata.  Unë  atëherë  shikoja  përreth, nëse  ekziston  ndonjë  rrugëdalje  tjetër dhe  ndërkohë  shikoj  një  urë  të  ngushtë  sa  një  pëllëmbë  dhe  kaq  të  lartë sa  më  dukej  sikur  arrinte  në  qiell.  Pa  ditur  se  ç’të  bëja   nga  këto  të  treja, d.m.thenë  të  bie  në  lumë  ku  u  trembesha  zjarrit  dhe  dragojve, të  qëndroj  nën  pushtetin  e  demonëve  që  ishte  më  keq  apo  të  ngjitem  në  urë?  Preferova  të  tretën.   Kështu  ngjitja  shkallët  një  e  nga  një  me  shumë  frikë  dhe  rrezik të  madh  se  mos  bie    brenda  në  zjarr.    Demonët  dinakë  më  ndiqnin  me  zëra  dhe  kërcënime.  Kur  isha  në  majë  të  urës, më  arriten    demonët  edhe  unë  atëhere  me  shpresa  të  humbura  iu  drejtova   përseri Hyjlindësës:  « E  Tërëshenjtë  Hyjlindëse, ndihmomë».  Atëherë  u  gjend  përpara  meje  Mëshirëplota  Nëna  e  mëshirës  dhe  më  dha  dorën  e  Saj  të  djathtë  duke  më  thenë:  «Mos  u  trëmb  shërbetori  im  i  dashur.  Meqenëse  ti  më  lexove  lavdërime  dhe  urata  dhe  doje  të  varfërit, vëllezërit  e  paktë  të  Birit  dhe  Zotit  tim, prandaj  erdha  edhe  unë  të  të  ndihmoj  tani  që  ke  nevojë».   Si  më  tha  këto  më  mbajti  nga  dora  dhe…  për  çudi!  në  një  moment  më  pruri  në  shtëpinë  time  dhe  hyri  shpirti  im  në  trupin  tim, kurse  ju  kujtonit  se  kisha  vdekur.  

Pra, biri  im, të  mos  harosh  kurrë  edhe  ti  këtë  shërbim  për  Nënën  e të  Tërëfuqishmit  Perëndi,  të  Tërëshenjtën  Hyjlindëse, por  në  çdo  kohë  ta  hymnizosh, ta  lavdërosh, siç  duhet  dhe  siç  bëja  edhe  unë  babai  yt  deri  tani.  Kështu  do  ta  kesh  krahë  në  çdo  nevojë. Kjo  është  porosia  e  parë  që  të  le.  E  dyta  siç  të  thash   pak  më  parë,  ndihmo  sa  të  mundesh,   të  duash  të  huajt, të  varfërit, vejushat, jetimet  t’u  japësh  të  gjitha  të  domosdoshmet, nëqoftë se  do  që  të  shijosh  në  këtë  botë  çdo  të  mirë  dhe   në  të  ardhmen  të  trashëgosh  edhe  Mbretërinë  e  përjetëshme  të  Perëndisë». 

Pasi   u   tha  këto  të  pranishmëve, të  lavdërojnë  Nënën  e  Perëndisë  dhe  të  ndihmojnë  të  varfërit  dorëzoi  shpirtin  e  tij  të  shenjtë   në  duart  e  Perëndisë.  Biri  i  tij  duke  kujtuar   gjatë  gjithë  jetës  së  tij  këshillat  atërore, kishte  një  jetë  të  rregullt dhe  pas  fundit  të  jetës  së  tij  në  tokë  u  bë  i  denjë  i  jetës  së  përjetëshme. 

 

Fragment nga libri SHEN SERAFlMI I SAROV

Botuar nga «KOSHERJA ORTODOKSE»

 

Tregime  dhe  histori nga  jeta  tjetër