Përse këshillohet pjekuria për martesë! (vazhdim)

Që në moshën 18 vjeçare,njeriu është biologjikisht gati për të krijuar familje.Kur është 10 ose 15 vjeç,nuk mundet.Por në moshën 18 ose 20 vjeçare,arrin në një “pjekuri trupore biologjike”,e cila mund të avancoj dhe të përmisohet.

I riu, i cili në moshën 20 vjeçare nuk ka pjekurinë e duhur mendore dhe mendon të martohet,nuk duhet ta bëj.Në këtë moshë do duhet të ketë arritur mendërisht në gjëndje që të reagoj saktë.Ndoshta nuk mund të sillet përkryer por të paktën të reagoj siç duhet.Në qoftë se djali nuk di akoma përse do martohet,nëse vajza nuk di përse zgjodhi këtë djalë,atëherë bie viktimë i kompleksit të tij,viktimë e dëshirave të paplotësuara dhe të pandërgjegjshme të përvojës,viktimë e nevojës që ka për të qënë më të ëmën,për ta thënë më qartë.
Dua të them këtë:Njeriu,duke u rritur,do apo nuk do,duhet të largohet nga nëna.Dikush e ka të pamundur të largohet.Kjo do të thotë që këtu ekziston një kompleks,një ngatërresë që njeriu e jeton dhe e ndjen por druhet ta jetoj haptazi.Prandaj, druhet duke qënë i varur nga nëna,druhet përpara të tjerëve të mos dojë të largohet dhe të ndahet prej saj,kështu që duhet të gjendet dikush e cila do zëvendësoj nënën.
Në këtë rast i riu do martohet,kryesisht sepse do që gruaja që do marri të luaj rolin e nënës së tij.
Diçka të përngjashme mund të ndodh edhe tek vajza.Për arsye se nuk është larguar nga i ati kryesisht,pret që djali që do zgjedhi për bashkshort të ardhshëm,të luaj rolin e të atit.Më lejoni t’ju them se këtë e pësojnë më tepër djemtë.Një vajzë është shumë më tepër e pavarur nga i ati sesa një djalë nga nëna e tij.
Pak a shumë,të gjithë kemi një lidhje me nënën,sepse ajo na mbajti në bark,na rriti dhe me atë lidhemi që momentin e parë të jetës sonë.Prandaj është e vështirë ndarja prej nënës.Pikërisht kjo e vështirëson më tepër djalin.

At Simeon Krajiopulos

Fragment nga libri “Adoleshenca,martesa,beqaria”

Vëllimi B,faqa 47.

Përkthyer nga A. Marini