Nje mrekulli mbresëlënëse

S. A. Nili të cilin e mbronte në mënyrë të veçantë dora e Perëndisë vazhdoi edhe pas Revolucionit te Tetorit të jetojë në pronat e miqve të tij, në një kopësht të madh në fundin e një parku të dendur. Në katin e sipërm të banesës ku qëndronte ishte kisha dhe dhoma e arkimandritit N. Ky arkimandrit më parë kishte qenë igumen në një nga manastiret që u shkatërruan nga bolshevikët. Në katin e parë jetonte S. Nili me bashkëshorten e tij dhe po ne atë kat banonte edhe motra e pronarit të kopshtit.

S. Nili pas revolucionit jetoi gjashtë vjet i fshehur në kopësht ku e ruajti Perëndia të pacënuar nga çdo e keqe. Puna kryesore me të cilën u mor ai ishte letërkëmbimi. Ai mbante letërkëmbim, me ndihmën e personave të tretë, me miqtë e tij që ndodheshin jashte shtetit.Kopshti, i cili ishte fshehur shumë thelle, dihej vetëm nga pak veta. Banorët nuk kishin asnjë arsye për t’u larguar nga andej sepse aty ishin të gjitha gjërat e nevojshme për tu ushqyer: përime, drurë frutore dhe bimë të ndryshme.

Por armiku nuk flinte. Fakti që zotërinjtë e kopshtit vazhdonin të qëndronin aty, i shqetësonin jashtë mase përfaqsuesit e pushtetit lokal. Këta pa e zgjatur morën një vendim që t’i vrisnin të gjithë banorët që ndodheshin në park.

Një natë të errët nëntori të vitit 1921 dhjetë prej tyre të komanduar nga kryetari i pushtetit dhe të armatosur me pushkë dhe thika u futën në park. Pa u diktuar u futën midis shkurreve, duke parë rreth e rrotull me kujdes dhe duke studiuar terrenin. Para së gjithash ata donin të vrisnin arki- mandritin. Por kur u afruan tek shtëpia dëgjuan zhurmën e një talante. Një roje nate e shtëpisë mbante një simandër dore dhe i binte shumë fort duke ardhur rrotull në oborr. Keqbërësit nuk e dinin se oborri ruhej nga roje dhe menduan të prisnin deri sa të largohej roja. U fshehën në shkurre dhe filluan të pinin vodkë për t’u nxehur, sepse bënte jashtë mase ftohtë.Kaluan dy orë të mira por roja, qe ishte një plak i vjetër, nuk largohej. Përkundrazi ai i binte më fort simandrit duke ecur nëpër oborr. Keqbërësit, pasi pinë jashtë mase, i zuri gjumi dhe u zgjuan në të gdhirë kur atentati i tyre nuk kishte mundësi të përfundonte me sukses. Prandaj ata vendosën që ta shtyjnë për ditën tjetër.

Të gjitha atyre iu dukeshin mjaft të favorshme për realizimin e planeve të tyre. Koha shumë e mirë, mbizotëronte kudo një qetësi varri, nata ishte e ngrohlë, hëna shkëlqente dhe gjithshka rreth e rrotull ishte në gjumë.

Por roja i urryer përsëri vinte vërdallë nëpër oborr dhe i binte atij simandri të mallkuar me sa fuqi që kishte, sikur donte të kërkonte ndihmë për të kapur keqbërësit.

– Përse po rrijmë? – thirri njëherë pa pritur kryetari i tyre që e humbi durimin. – Ne jemi dhjetë kurse ai është vetëm një, shkojmë.

Ata, sapo dëgjuan parrullën e tij, rrëmbyen dyfekët dhe u sulën drejt rojes. Kur arritën pranë tij panë një plak të dobët dhe të përulur me mjekër të bardhë, i cili po ecte drejt tyre pa u frikësuar aspak nga ardhja e tyre.

– Kapeni! – thirri kryetari i bandës dhe duke ngritur sopatën e goditi në kokë.

Por sopata çau ajrin me zhurmë sepse plaku ishte zhdukur, ndërsa keqbërësi ra pa ndjenja.Shokët e tij u afruan për ta parë shumë të frikësuar. Kryetari i tyre nuk shfaqte fare shenja jete, prandaj ata e ngritën dhe u çuan në shtëpinë e tij.

Nga kjo ndodhi kaloi mjaft kohë. Banorët e parkut nuk dyshuan asapak për shpëtimin e tyre të mrekullueshëm. Por një ditë gruaja e kryetarit të bandës shkoi dhe takoi arkimandritin, i ra në gjunjë dhe i tregoi atij me ngashërim se çfarë kishte ngjarë.

– Djalli e ka fajin – i thoshte gruaja fatkeqe. – Ai e tërhoqi burrin tim. Tani ai gjendet në krevat i paralizuar. Lutjuni Zotit që ta mëshirojë. Në qoftë se nuk do të ishte roja, do t’ju kishin vrarë të gjithëve. Ai ju shpëtoi juve nga vdekja fizike, kurse keqbërësit nga vdekja shpirtërore.

– Cili ishte roja? – e pyeti i habitur ai.

– Ai i cili pa mbyllur sytë gjithë natën ruante shtëpinë dhe i binte simandrit pa pushim.

– Çfarë ka pësuar? Perëndia na ruajt! Po për cilin roje e ke fjalën se nuk e kuptoj? Ne jetojmë duke u fshehur nga njerëzit dhe ti më flet për roje që i binte gjithë nates simandrës së drurit. Ne nuk kemi dhe as kishim ndonjë roje.

– Por burri im nuk flet që nga ora që u pendua veçse për burrin që i binte simandrit. Pyeteni vetë ju më mirë.

– Si ta pyes? Mund të flasë?

– Mundet – u përgjigj gruaja. – Ai shikon, i kupton të gjitha dhe flet. Vetëm se nuk mund të lëvizë as duart, as këmbët. Qëndron i shtrirë dhe nuk na lë as që të shkojmë në punë.

Gruaja fatkeqe kur i thoshte këto fjalë kuptohej se ishte në prag të dëshpërimit.

-Silleni këtu që të rrëfehet, të kungohet dhe të nderojë ikonën e Shën Serafimit.

Të njëjtën ditë ata e sollën të sëmurin në vig në kishën e Vilës. Arkimandriti iu afrua duke mbajtur në dorë ikonën e Shën Serafimit dhe ia dha për ta puthur. Sapo sytë e keqbërësit ndeshën në sytë e qarta të starecit u dëgjua një britmë histerike.

– Ai është, ai! – bërtiste keqbërësi fatkeq.

Në ikonën kishte njohur rojen e natës që i vinte rreth e rrotull duke i rëne simandrit. Lotë pendimi filluan ti rridhnin nga sytë. Dashuria e Perëndisë jo vetëm që e shëroi por edhe e ndryshoi komplet. Pas mbarimit të Liturgjisë Hyjnore ku u kungua me Misteret e Kulluara qëndroi në kishë dhe u tregoi të gjithëve ikonën e Shën Serafimit.

Pastaj i psalën një paraklis falenderimi Shën Serafimit për mrekullinë që bëri dhe që i shpëtoi të gjithë nga vdekja e sigurt.

Fragment nga libri SHEN SERAFlMI I SAROV

Botuar nga «KOSHERJA ORTODOKSE»