Fëmijët duhet të përgatiten të shkojnë të marrin Kungimin e Shenjtë në moshë sa më të vogël të mundshme. Ajo që është e vështirë për priftërinjtë dhe mësuesit është të flasin me fëmijët në mënyrë të qartë. Jo çdo herë është gabim ndjekja e liturgjisë pa marrë kungimin. Është më pak vrasëse sesa marrja e kungimit pa përgatitur, pa pendesë, pa përpjekje, pa frikë Perëndie, pa kohë për falënderim dhe pa bindjen se marrim një dhuratë të shenjtë. Përgatitja jonë tregon seriozisht besimin dhe dashurinë tonë për Perëndinë edhe pse e dimë se Kungimi i Shenjtë është dhuratë e Perëndisë për ne. Nuk duhet të harrojmë se është e mundur të marrim Kungimin e Shenjtë “dënim” (1Kor. 11:27). Tradita e Kishës sonë na thotë se përgatitja dhe dispozicioni ynë janë më shumë të rëndësishme sesa shpeshtësia me të cilën marrim Kungimin e Shenjtë. Është blasfemi dhe rrezik shpirtëror të detyrojmë fëmijët të marrin kungimin kundër dëshirës së tyre. Unë kam dëgjuar nga një teolog rus që kujtonte kohën kur e gjithë familja përgatitej për marrjen e Kungimit të Shenjtë, thoshin lutjet e përgatitjes dhe kërkonin faljen e njëri-tjetrit para se të merrnin misterin. Ditët që ata merrnin kungimin ishin ditë që mbahen mend. Shpeshtësia e kungimit nënkupton një përpjekje të madhe asketike dhe familja duhet të jetë në gjendje të mbajë masën e “asketizmit”. Çdo person, edhe fëmijët, duhet të ketë bekimin e atit të tij shpirtëror, kur ata të fillojnë të shkojnë në rrëfim, duhet edhe të marrin këshilla mbi këtë aspekt thelbësor të jetës së krishterë.

    Kur flasim për ndjekjen e kishës dhe marrjen e Kungimit të Shenjtë, dhe bërjen e lutjes në shtëpi, duhet të kemi në mendje jo vetëm rezultatet e tanishme, por edhe pamjen e së ardhmes: çfarë është përgatitja më e mirë për fëmijën që të jetojë një jetë të krishterë në botë? Si do të jetë fëmija me një qëndrim shpirtëror të shëndetshëm për Krishtin, Kishën dhe misteret? Çfarë do ta ndihmojë atë që të ruajë dëshirën e tij deri kur të rritet që të njohë Krishtin dhe të ketë kungim me Atë? Fëmijët mund të shkojnë në kishë shumë shpesh dhe sërish brenda tyre ata e mohojnë hirin. Disa ateistë janë rritur në familje të devotshme.

    Kur flasim për Kungimin e Shenjtët tek fëmijët shumë të vegjël, shohim që disa herë ata reagojnë negativisht me shprehjen “Trupi dhe Gjaku i Krishtit”. Kjo hap më shumë diskutime sesa konteksti i liturgjisë në vetvete. Ndoshta është mjaftueshëm për ata të dëgjojnë Fjalët në Liturgji, dhe fjalët e priftit ndërsa ata marrin Kungimin e Shenjtë. Disa herë mund të flasim për ardhjen e Krishtit brenda nesh ose ndryshe marrja e Krishtit brenda nesh nëpërmjet Kungimit të Shenjtë. Nuk duhet të mohojmë se ne marrin Trupin dhe Gjakun e Krishtit, por disa herë “shpjegimi” ynë i bën fëmijët të imagjinojnë mish dhe kocka dhe ata distancohen. Krishti vjen tek ne në formën e bukës dhe verës, sepse Ai denjon për ne dhe e di se sa e vështirë do të jetë për ne, që të marrim pjesë në jetën e Tij (Nr. 7 Thëniet e Ava Danielit. Nga thëniet e Etërve të Shkretëtirës, Londër Moubrays, 1975, fq. 44).